"שלמסע הזה יהיה סוף טוב"

יש בה בפתיחתה של שנה רצון להתחדשות, נכונות לסכם ולעבד את שהיה ולקבל על עצמנו את שיהיה.

ומה נשתנה בפתיחת שנה זאת מכל השנים האחרות?

אני חושבת שהיא מעירה בכולנו את הזיכרון הנאיבי על המעמד שבו היינו נתונים ממש לפני שנה, שלא ייחלנו ולא ידענו על האסון הגדול שמתרגש לבוא עלינו כאומה.

בעודי מעלה על הכתב את המילים הללו, הזיכרונות שלי מלווים את השנה שחלפה,

את ההתמודדות שלי כאמא צעירה, שבימים כבשגרה מגוננת על ילדיה מחלומות על מפלצות מתחת למיטה, ובשנה האחרונה מתמודדת עם שאלות של ילדים רכים שמעידות על תחושת הרדיפות ועומק ההבנה. "אמא למה יש רעים בעולם, ולמה דווקא אותנו".

את הדאגה כאחות בכורה לאחיה הלוחמים שמגנים בגופם על המדינה, החשש, הגאווה, הרצון לשמוע את קולם, לקבל מסר מעומקי הלחימה, לדמיין מה אם... ובאחת לעצום עיניים ולגרש בכל הכח כל מחשבה רעה.

את המפגש עם כל כך הרבה אנשים טובים, הרגשת הרוח הגדולה שבעמנו, וקבלת זריקה של כח ותקווה.

את הרצון לזכור ולהזכיר לעצמי מדי יום את הנופלות והנופלים, החטופות והחטופים, "אבות ובנים, סבתות ונכדים" את השתדלות שלא להתכהות, שלא לפסוח על פניהם היפות והטובות הנישאות על סטיקרים ומודעות, לחמול ומצד שני להדחיק... להדחיק ולהדחיק...

מציאות המלחמה בשנה שחלפה הביאה להקבלה מצערת בין שני תפקידיי העיקריים במועצה, צעירים והנצחה.

הקבלה כל כך דיכוטומית ובשנה זאת כל כך קרובה, כי הרי מה בין צעירים שנמצאים בשיא חייהם, שעוד מגבשים את חלומותיהם לסוף?

במפגש עם המשפחות השכולות, עם עיניהן הטובות והחסרות הבנתי שעליי להיות עבורן ולאפשר להן להחיות את יקיריהן בקרבנו האנשים שפספסנו אותם ולא זכינו לפגוש בהם. מצאתי שיש בה בהנצחה מעט מן הנחמה ואני רוצה לקוות שהעיסוק בה יפיח במשפחות ולו במעט את התקווה להאמין שכמו שהחיים והמציאות הביאו אותם לתהומות של כאב, כך הם יכולים להגיע לפסגות של שמחה.

זהו בעצם תמצית סיפורו של הדור הצעיר של המדינה שלנו, הדור אשר נפגע יותר מכל קבוצת גיל אחרת בכל כך הרבה מישורים במלחמה, שכונות דור צעיר ביישובי העוטף שנשרפו על יושביהן, חטופות וחטופים צעירים, שורדי ונספי נובה, הורים לילדים רכים שעזבו את ביתם והתגייסו לשירות מילואים, צעירים שעלו למטוס הראשון לארץ והצטרפו לאחיהם הלוחמים, אחים וחברים שכולים שאיבדו את חבריהם הקרובים, אלמנות שעוד היו בשנה הראשונה לנישואין ומספר שמפלח את הלב של חללים.

נתונים אלו הביאו את צוות מרכז הצעירים לייצר עבורם מענים מגוונים, תפקידנו הוא לחזק ולהילחם עבור מי שנלחמים עבורנו, לחבוש פצעים שקופים ולייצר ממש פה, בבית הזדמנויות לבניית חוסן אישי וחברתי, ממרחב נשימה מרפא לקבוצות לעיבוד חוויות ללוחמות וללוחמים, ממפגשים זוגיים לשבים הביתה אשר באים לאפשר שיח ולגשר על הפערים ועד שי להוקרת תודה שהגיע עד פתחי הבתים.

ובפתחה של שנה זאת אשר אנו עומדים בשערה בעודנו בלחימה, אקרא בכל לב שלמסע הזה יהיה סוף טוב, שכל מה שאנחנו עוברים בדרך יהפוך חולשה לעוצמה גדולה

שיחזור הבטחון לארצנו, שנהיה טובים, שנאיר פנים שנזכור שהיחד שלנו הוא הכוח שלנו, שחיילנו ישובו לשלום לביתם, שפצועי המלחמה בגופם ובנפשם יקומו ויתרפאו מחוליים, שהחטופים ישובו בריאים ושלמים לחיבוק משפחתם, ושתהיה תקווה למשפחות ששכלו את כל עולמן. בתפילה לשנה שונה, 

שלכם, ליבנת.

ليڤنات كوهن مديرة قسم الشباب ومنسقة قسم احياء الذكرة في مجلس مطي يهودا

مديرة قسم الشباب ومنسقة قسم احياء الذكرة في مجلس مطي يهودا

بداية كل سنة جديدة تحمل معها رغبة في التجدد، واستعدادًا لتلخيص ومعالجة ما كان، وقبول ما سيأتي.  

وما الذي تغيّر في بداية هذه السنة عن كل السنوات الأخرى؟  

أعتقد أن هذه السنة توقظ فينا جميعًا الذكرى البريئة لتلك اللحظة التي كنا نعيشها قبل عام، حين لم نتوقع ولم نكن نعلم بالكوارث العظيمة التي كانت على وشك أن تحل بنا كأمة.

بينما أكتب هذه الكلمات، ترافقني ذكرياتي عن السنة التي مضت، وعن تجربتي كأم شابة، التي كانت في الأيام العادية تحمي أطفالها من الكوابيس عن الوحوش تحت السرير، وفي السنة الأخيرة وجدت نفسها تواجه أسئلة من أطفالها الصغار، تلك الأسئلة التي تعكس شعورًا بالاضطهاد وعمق الفهم: "أمي، لماذا هناك أشرار في العالم، ولماذا نحن بالذات؟"

قلقي كأخت كبرى لإخوتي المقاتلين الذين يدافعون بأجسادهم عن الوطن، الخوف، الفخر، الرغبة في سماع أصواتهم، الحصول على رسالة من عمق المعركة، تخيل "ماذا لو...؟"، ثم في لحظة واحدة إغلاق العينين وطرد أي فكرة سيئة بكل قوة.

التقيت بالكثير من الناس الطيبين، شعرت بقوة الروح الكبيرة في أمتنا، وتلقيت حقنة من القوة والأمل.  

أشعر بالحاجة إلى أن أتذكر وأذكر نفسي كل يوم أولئك الذين سقطوا، والمختطفين والمختطفات، "آباء وأبناء، جدات وأحفاد"، أحاول جاهدة ألا أتجاهل وجوههم الجميلة التي تظهر على الملصقات والإعلانات، لأشعر بالشفقة وفي الوقت نفسه أن أدفع الذكريات إلى النسيان... أن أدفعها إلى النسيان والنسيان.

واقع الحرب في السنة الماضية أوجد توازيًا مؤسفًا بين وظيفتيّ الرئيسيتين في المجلس، الشباب والتذكار.  

توازي صارخ للغاية، وفي هذه السنة اقترب أكثر من أي وقت مضى، لأنه ما العلاقة بين الشباب الذين يعيشون أوج حياتهم، والذين ما زالوا يشكلون أحلامهم، والنهاية؟

في لقائي مع العائلات، مع أعينهم الطيبة الفاقدة، فهمت أنه يجب أن أكون هناك من أجلهم، وأن أتيح لهم فرصة إحياء ذكرى أحبائهم بيننا، الأشخاص الذين لم نحظ بفرصة لقائهم. وجدت أن هناك في التذكار شيئًا من العزاء، وأود أن أعتقد أن التعامل مع هذا المجال قد يبعث في العائلات ولو قليلًا من الأمل في أن الحياة والواقع كما قادتهم إلى قاع الألم، يمكن أن تقودهم إلى قمم الفرح.

هذا هو جوهر قصة الجيل الشاب في دولتنا، الجيل الذي تضرر أكثر من أي فئة عمرية أخرى في الكثير من الجوانب خلال الحرب. أحياء الشباب في مستوطنات الغلاف التي احترقت بمن فيها، المختطفون والمختطفات الشباب، الناجون والضحايا في نوفا، الآباء لأطفال صغار الذين تركوا منازلهم والتحقوا بالخدمة الاحتياطية، الشباب الذين صعدوا إلى الطائرة الأولى متجهين إلى البلاد لينضموا إلى إخوتهم المقاتلين، الإخوة والأصدقاء الذين فقدوا أصدقاءهم المقربين، الأرامل اللاتي كنّ في عامهن الأول من الزواج، والعدد الذي يمزق القلب من الشهداء.

هذه المعطيات دفعت فريق مركز الشباب إلى توفير حلول متنوعة لهم. دورنا هو دعم والقتال من أجل من يقاتلون من أجلنا، تضميد الجراح الخفية، وخلق هنا، في الوطن، فرصًا لبناء الصلابة الشخصية والاجتماعية. من مساحات تنفس علاجية ومجموعات لمعالجة التجارب للمحاربين والمحاربات، ومن لقاءات زوجية للعائدين إلى منازلهم تهدف إلى فتح الحوار وتقليص الفجوات، وصولاً إلى هدايا تقدير وصلت إلى عتبات منازلهم.

وفي بداية هذه السنة، ونحن على أبوابها بينما ما زلنا في حالة حرب، أدعو بكل قلبي أن يكون لهذه الرحلة نهاية طيبة، وأن يتحول كل ما مررنا به من ضعف إلى قوة عظيمة.  

أتمنى أن يعود الأمان إلى بلادنا، وأن نكون طيبين، وأن نضيء وجوهنا، وأن نتذكر أن اتحادنا هو قوتنا.  

أتمنى أن يعود جنودنا بسلام إلى منازلهم، وأن ينهض جرحى الحرب، جسدياً ونفسياً، ويتعافوا من آلامهم، وأن يعود المختطفون بصحة وسلامة إلى أحضان عائلاتهم، وأن يكون هناك أمل للعائلات التي فقدت كل عالمها.  

في دعاء لسنة مختلفة،  

مع خالص تحياتي،  

ليڤنات.