"האבל האישי פגש את האבל הלאומי"

שנת תשפ"ד החלה באסון לאומי שהמדינה לא ידעה כמותו. אסון לאומי שהתלווה לאסון אישי שפקד אותי ואת משפחתי, עת בעלי האהוב נפטר במפתיע. צעדנו יחד באהבה למעלה מעשרים שנים והקמנו יחד בית ומשפחה.

כך, בשנת תשפ"ד האבל האישי שלי פגש בהתאמה את האבל הלאומי, את ההלם, את שינוי תפיסת העולם הערכי ואת הצורך להחלמה ולבניה מחודשת של המציאות.

ברור כי משברים ונפילות ילוו את חיינו במגוון תחומים, הן בפן האישי והן בפן הלאומי והציבורי. לכן השאלה שצריכה להישאל היא כיצד נוכל להתמודד עם משבר, כיצד ניתן לקום לאחר נפילה קשה וכואבת, איך נוכל להסתכל קדימה, נדע לאסוף את השברים, ללמוד מהטעויות ולהתקדם אל עבר אופק אחר, טוב יותר.

כשאני מתבוננת על החברה הישראלית ועל האירועים שפקדו אותנו בשנים האחרונות, אני מודאגת מהסדקים והשסעים הנפערים במרקם העדין בחברה המגוונת שלנו. לצערי, השונות בין המגזרים והקבוצות  הפך בשנים האחרונות ממגוון עשיר של דעות וסגנונות חיים  למחנאות והסתגרות בתוך קהילות, תוך  הגבהת החומות והפערים עד כדי חוסר יכולות לקיים שיח קונסטרוקטיבי או שיח בכלל.

בשבועות האחרונים פגשתי מכרים ומכרות ממגוון האוכלוסיות במטה יהודה וכולנו הבענו דאגה לחיילי וחיילות צה"ל, חשש מפני הסלמה והמשך הלחימה וכמובן דאגה ותפילה להשבת כל החטופים והחטופות. כבני אדם, אנו חולקים את אותו כאב, צער ואובדן. אך ההיסטוריה מלמדת אותנו כי בעתות משבר, בעוד שהכאב האנושי מחבר בין כולנו, אנשים נוטים להסתגר בעמדות ומפחדים מכל מה שנראה שונה או אחר, שהרי זה מאיים על עצם קיומם. אני סבורה כי העדר יכולת לקיים שיח בין אנשים האוחזים בעמדות שונות במקרה הטוב, או קיום שיח אלים במקרה הרע, חוסר ההקשבה לקולות שונים והגדרה חד משמעית של סוגיות במונחים שלשחור או לבן, ימין או שמאל, טוב או רע, היא רעה חולה שיש לפעול למגרה. האחריות על כך מוטלת על כל אחד ואחת מאיתנו ועליי כנציגת ציבור. 

הכאב הגדול ביותר שלי הוא חלחול התפיסה הזו לסוגיית השבת החטופים והחטופות. כיצד ייתכן שקדושת החיים הפכה  צבועה פוליטית. אני מסרבת לקבל את התפיסה כי ישנם א.נשים שהשבת חטופים אינה ערך עליון עבורם ומאמינה כי  עד שלא ישובו כולן.ם, לא נוכל להשתקם כחברה. בסירובי אני קוראת לכולנו לעצור לרגע, להקשיב הקשבה אמיתית וכנה לקולות  לא נוהגים להקשיב להם בדרך כלל, לפתוח את הראש והלב ולזכור שאולי אנו חלקים על הדרך, אך לא על המטרה. כולנו רוצים להשיב את האחים והאחיות שלנו הביתה. שותפות הגורל והדאגה ל-101 חטופים וחטופות היא משותפת לנו מעצם היותנו בני אדם. 

לצערי, בשבוע שעבר ניתן היה לראות את אותו שיח מתלהם מגיע עד אלינו למליאת המועצה. שיח שאינו מקדם את איכות חיינו או אף תוכנית עבודה או רעיון, אלא רק משמר כוחנות ופוליטיקה ישנה. זו הקדנציה הראשונה שאני מכהנת כנציגת מליאה ולכן אין לי היכולת להשוות לקדנציות קודמות, אך זוהי לא דרכי. לשמחתי, בסוף המליאה נשמע קול הקורא להתנהגות אחרת, אחראית, ממלכתית וחברית ואני מנצלת את הבמה הזו לקרוא לכולנו לא להקל ראש בשום פורום, קבוצה או קהילה, ובמיוחד לאנשי ונשות ציבור, לזכור את תפקיד ההנהגה, ההובלה ודוגמא אישית.

כחצי שנה חלפה מאז הבחירות המקומיות. עם כניסתי למועצה מצאתי צוות עובדים ועובדות מסור ומקצועי ויחד פעלנו לקידום תוכניות הנוגעות בכל תחומי חיינו. הצלחנו לפתח את מחלקת היישובים ולהגדיל אותה כך שניתן יהיה ללוות את הוועדים המקומיים, להדריך אותם, לנהל יחד איתם את היישובים ולהפוך את השלטון הדו רובדי מחסרון ליתרון ובין היתר על ידי שינוי תפיסת הניהול של הישובים.  עם תחילת העבודה ועל מנת להסדיר את סמכויות הוועדים, בחנו יחד עם גורמי המקצוע את סמכויות הוועדים והמועצה ובימים אלה הוגשו מסקנות לוועדה הכוללת ראשי ועדים, גורמי מקצוע מהמועצה ונציגי מליאה. אני מברכת את ראש המועצה על האומץ לבחון את הנושא לעומקו ולהביא בכך שינוי אמיתי שישפיע על איכות חיי כולנו.

תוכנית נוספת הנרקמת בימים אלה ותשפיע על חיי כולנו, תקדם תחבורה ציבורית במועצה, מתוך הבנה כי קיום תחבורה ציבורית תאפשר לפתח תחומי חיים רבים ומגוונים, לרבות חינוך בלתי פורמאלי, פיתוח עסקים, תרבות אזורית ואיכות סביבה. גורמים רבים שותפים להוצאת התוכנית לפועל ואני מקווה שנוכל להנות מפירותיה בחודשים הקרובים.

בנימה אופטימית של עשייה ושגשוג מאחלת לכולנו לזכור את המהות של הקיום האנושי, להרבות טוב, לאהוב, ליצור קשרים משמעותיים ולהיות אחראים על גורלנו. מאחלת לכולנו שנה של בריאות ומשפחתיות, שנה של שיח מחבר ולא מקטב. ואם במשפחה עסקינן, מאחלת לכל הילדים והילדות ובהן גם ביתי ושלושת בניי האהובים, שנה של הצלחות קטנות וגדולות והכי חשוב, שמחה ואושר כמו שאתם מעניקים לי.

أُوسنات فارتمن باروخيم نائبة رئيس المجلس

 بدأت السنة العبرية بكارثة وطنية لم تشهد الدولة مثلها من قبل. كارثة وطنية ترافقها مصيبة شخصية ألمت بي وبعائلتي، حيث توفي زوجي الحبيب فجأة. مشينا معًا بمحبة لأكثر من عشرين عامًا وأنشأنا بيتًا وعائلة معًا. هكذا، في السنة العبرية التقى حزني الشخصي بشكل متناغم مع الحزن الوطني، ومع الصدمة، وتغيير مفهوم الواقع، والحاجة إلى التعافي وإعادة بناء الواقع.

من الواضح أن الأزمات والسقوط سيرافقون حياتنا في مختلف المجالات، سواء على المستوى الشخصي أو على المستوى الوطني/العام. لذلك، السؤال الذي يجب طرحه هو كيف يمكننا التعامل مع الأزمة؟ كيف يمكننا النهوض بعد سقوط صعب ومؤلم؟ كيف ننظر إلى الأمام ونعرف كيف نجمع شظايا الماضي، نتعلم من الأخطاء، ونتقدم إلى الأمام؟

عندما أنظر إلى المجتمع الإسرائيلي والأحداث التي ألمّت بنا في السنوات الأخيرة، أشعر بالقلق من الشقوق أو حتى الانقسامات التي تتفتح في النسيج الدقيق للمجتمع الإسرائيلي المتنوع. للأسف، أصبح التنوع في المجتمع في السنوات الأخيرة انغلاقًا في المعسكرات داخل المجتمعات، مع شعور متزايد بأن الحوار بين الفئات المختلفة لا يجري.

في الأسابيع الأخيرة، التقيت بأصدقاء وصديقات من مختلف فئات السكان في مطي يهودا، وعبّرنا جميعًا عن قلقنا على الجنود في الجيش الإسرائيلي، خوفًا من التصعيد واستمرار القتال، وبالطبع، القلق والصلاة من أجل عودة جميع المخطوفين والمخطوفات. لكن يبدو أن القلق من غياب الحوار في المجتمع، في أحسن الأحوال، أو وجود حوار عنيف، وعدم الاستماع، وتصوير كل موضوع على أنه موضوع سياسي بحت – أسود أو أبيض، يمين أو يسار، تقسيم إلى خير وشر – هو قلق حقيقي وصعب، والتعامل الصحيح معه يمكن أن يغير الواقع الإسرائيلي.

يؤلمني كيف أصبح كل موضوع موضوعًا مسيَّسًا، ولكن الألم الأكبر هو ترسخ الفكرة حول عودة المخطوفين والمخطوفات. كيف حتى موضوع قداسة الحياة أصبح موضوعًا سياسيًا. أرفض قبول الفكرة القائلة بأن هناك أشخاصًا لا يعتبرون عودة المخطوفين والمخطوفات قيمة عليا. وحتى يعودوا جميعًا، لا يمكننا التعافي كمجتمع. برفضي هذا، أدعو الجميع للتوقف للحظة، والاستماع بإخلاص إلى أولئك الذين لا نستمع إليهم عادة، وفتح عقولنا وقلوبنا، وتذكر أننا لسنا بحاجة دائمًا إلى الاتفاق على كل شيء، بل على قيم أساسية مشتركة، وأن التنوع الثقافي ليس بالضرورة تنوعًا في القيم.

للأسف، في الأسبوع الماضي، شهدنا هذا النوع من الحوار العنيف يصل إلى اجتماع مجلسنا. حوار لا يعزز جودة حياتنا أو أي خطة عمل أو فكرة، بل فقط القوة. هذه هي فترتي الأولى كنائبة في المجلس، وبالتالي لا أستطيع مقارنة الأمر بالفترات السابقة. لكن لحسن الحظ، في نهاية الجلسة، سُمع صوت يدعو إلى سلوك مختلف، مسؤول، ووطني، وأنا أستغل هذه المنصة لدعوة الجميع إلى عدم الاستهانة بأي منتدى أو مجموعة أو مجتمع، وخاصة القادة والقائدات، لتذكر دور القيادة، التوجيه، وتقديم المثال الشخصي.

مرّت حوالي ستة أشهر منذ الانتخابات المحلية. مع دخولي إلى المجلس، وجدت فريقًا من الموظفين والموظفات المتفانيين والمحترفين، وعملنا معًا على دفع الخطط التي تمس جميع جوانب حياتنا. نجحنا في تطوير قسم البلدات وزيادته بحيث يمكننا مرافقة اللجان المحلية، توجيهها، وإدارة البلدات معها، وتحويل الإدارة المزدوجة إلى ميزة، وذلك من خلال تغيير مفهوم إدارة البلدات. مع بدء العمل، ومن أجل تنظيم صلاحيات اللجان، قمنا بمراجعة صلاحيات اللجان والمجلس مع الأطراف المهنية، وفي هذه الأيام تم تقديم التوصيات إلى لجنة تضم رؤساء اللجان، الجهات المهنية من المجلس، وأعضاء المجلس. أحيي رئيس المجلس على شجاعته في دراسة الموضوع بعمق وإحداث تغيير حقيقي سيؤثر على جودة حياتنا جميعًا.

برنامج آخر يتم تطويره في هذه الأيام وسيؤثر على حياتنا جميعًا هو تحسين وسائل النقل العام في المجلس. من منطلق الفهم بأن وجود وسائل نقل عام سيتيح تطوير العديد من جوانب الحياة، بما في ذلك التعليم غير الرسمي، تطوير الأعمال، الثقافة الإقليمية، والبيئة. العديد من الأطراف تشارك في تنفيذ البرنامج، وآمل أن نتمكن من جني ثماره في الأشهر المقبلة.

بروح متفائلة من العمل والازدهار، أتمنى لنا جميعًا أن نتذكر الجوهر، ما هو مهم حقًا، وأن نتحمل المسؤولية عن حياتنا. أتمنى لنا جميعًا سنة من الصحة والعائلية. وإذا كنا نتحدث عن العائلة، فإنني أتمنى لجميع الأطفال، بما فيهم ابنتي وأبنائي الثلاثة الأعزاء، سنة من النجاحات الكبيرة والصغيرة، والأهم من ذلك، الفرح والسعادة كما تمنحونني.